Świat i ludzie, z nimi technologia oraz otaczająca nas przyroda – wszystko to ulega ciągłym zmianom. Wraz z upływem czasu obserwujemy niezwykły proces transformacji wszelkich aspektów życia. Czy to znak tylko naszych czasów? Czy jest to tylko dobre, czy tylko złe? Może się wydawać, że w erze cyfryzacji i nieustannych innowacji, przyszłość będzie zupełnie inna niż przeszłość. Jednak w całym tym zamieszaniu jest coś, co pozostaje niezmienne – to ludzkie emocje.
Patrząc na historię, widzimy, jak nasza wiedza ewoluowała. Od pierwszych odkryć naukowych, przez rewolucje technologiczne, aż po współczesne badania nad sztuczną inteligencją. Zmieniają się wartości, cele i sposób życia. A jednak… fundamenty ludzkiej natury – radość, smutek, miłość, gniew – pozostają niezmienne. Te emocje towarzyszyły nam od zarania dziejów, a ich intensywność i wyraz wciąż budzą w nas głębokie reakcje.
Niewątpliwie to emocje definiują nas jako gatunek. To one sprawiają, że jesteśmy zdolni do empatii, twórczości i współpracy. Choć technologia zmienia nasze życie w sposób, którego nie potrafimy jeszcze w pełni pojąć, nasze wewnętrzne przeżycia pozostają na niezmiennym i zarazem zmiennym poziomie. Dzieje się tak pomimo zewnętrznych zmian, które nas otaczają – mody, style życia i nowinki na każdym kroku.
Zadajmy sobie pytanie – czy nasi przodkowie inaczej niż my kochali i cierpieli? Wyobraźmy sobie… gdyby dawne postacie przywdziały współczesne stroje, tatuaże czy co jeszcze nowoczesnego przyjdzie na myśl, czy ich motywacje, lęki i pragnienia byłyby inne? Nie, ponieważ pozostają one zaszyfrowane w swoistym DNA uniwersalnego języka emocji. Każda historia, każdy dramat ukazuje te same ludzkie odczucia, niezależnie od epoki.
Zachwyca mnie ta zdolność do wyrażania tych samych emocji w zmieniającym się kontekście dziejowym. Legendy, mity, baśnie, starożytne opowieści odnajdują swoje odbicie w nowoczesnych serialach czy filmach, a emocje, jakie wywołują, są wciąż te same. To dowód na to, że niezależnie jak bardzo rozwój technologiczny wpływa na nasze życie, nasza ludzka natura pozostaje odporna na te zmiany. Być może właśnie ta zdolność do odczuwania i dzielenia się emocjami jest tym, co sprawia, że człowiek jest człowiekiem. Trudności, z którymi się zmagamy, szczęśliwe chwile, smutki i nadzieje – to wszystko tworzy mozaikę obecności każdego z nas w tym niezwykłym, nieprzewidywalnym świecie.
Kończąc tę moją natrętną myśl dodam, że niesłabnąca zdolność dziwienia się tym fenomenom jest tym, co czyni nas bardziej ludzkimi. Dziwić się emocjom, które pozostają niezmienne w obliczu wszystkich zmian, to sposób na świadome życie. To zaproszenie do refleksji, ale i przeżywania tego, czego tak naprawdę potrzebujemy, niezależnie od zmieniającego się świata. Emocje to skarby, które warto docenić i pielęgnować, są bogactwem – jedynym, ponadczasowym, definiującym. Tylko to bogactwo ma znaczenie, w tym szczególe tkwi dobro!
