Z innej perspektywy widzi islam, w którym anioły (arab. mala’ika) mają wręcz centralną rolę. Są one również postrzegane jako stworzenia Boga, a ich rola i charakterystyka jest bardziej rozbudowana. W Koranie anioły są opisywane jako istoty stworzone ze światła Boga, są bezgrzeszne i zawsze wykonują polecenia Boga, nie będąc przy tym bezwolne – rzekłbym – są radosne!
Kluczowymi aniołami w islamie są Dżibril (Gabriel) oraz Mika’il (Michał), które przekazały objawienie Mahometowi. W tradycji islamskiej wyróżnia się również inne anioły, m.in. takie jak Izrafil, który ma zagrać na trąbie w dniu ostatecznym, oraz Munkar i Nakir. Każdy muzułmanin ma za życia dwóch aniołów stróżów. Jeden z nich zapisuje dobre uczynki i myśli, drugi złe. Według wierzeń dusze zmarłych muszą najpierw stanąć w pokorze przed tą parą aniołów, nim dostąpią spotkania ze Stwórcą. Jak podaje księga wiedzy tajemnej De Plancy’ego para tych czarnych niebieskookich aniołów przesłuchuje zmarłego natychmiast, gdy tylko spocznie w grobie. Obaj z wyglądu są szkaradni a głosy ich są straszliwe i donośne jak grom – tak mówi księga. Co ciekawe, muzułmanie doświadczeni przeżyciem śmierci klinicznej twierdzą przeciwnie – ci czarnowłosi aniołowie są piękni, spowici w zieleń i błękit. Oni wnioskują o karze lub nagrodzie dla duszy i ciała, ale decyzję podejmuje sprawiedliwy sędzia – Bóg.
W przeciwieństwie do judaizmu, w islamie wierzy się, że anioły mają duże znaczenie w codziennym życiu człowieka, obecne są nie tylko w modlitwie, opiewane są również w pieśniach i poezji. Wierni są ufnie przekonani, że anioły czuwają nad nimi, a notując ich uczynki robią to dla dobra duszy.
