Patrzenie i widzenie to dwa pojęcia, które na pierwszy rzut oka wydają się być tożsame, jednak głębsza ich analiza ujawnia złożoność. Postawmy zasadnicze pytanie – czy wszystko, co postrzegamy, jest w pełni zgodne z rzeczywistością, czy może jest to jedynie iluzoryczność przetworzona przez nasz mózg?
Wszystko, co widzimy, jest wynikiem interakcji światła z obiektami w naszym otoczeniu. Odbity promień świetlny staje się dla nas informacją, która jest interpretowana przez nasze zmysły. Prawo odbicia światła, mówi, że kąt padania jest równy kątowi odbicia, jest jednym z fundamentalnych zjawisk optycznych, które kształtują nasze postrzeganie rzeczywistości. Jednak, to, co odbieramy jako „widzenie”, jest znacznie bardziej skomplikowane. Nasz mózg, jako centralny organ przetwarzania informacji, interpretuje te sygnały, nadając im sens. Postawmy znów pytanie – jaka jest autentyczność naszego postrzegania?
Wielu filozofów, w tym Platon, rozważało kwestie związane z rzeczywistością i iluzją. Platon w swoim micie o jaskini ukazał ludzi jako uwięzionych w świecie cieni, którzy postrzegają jedynie odbicia prawdziwych obiektów. W tym sensie więc, nasze postrzeganie świata może być porównane do tego, co widzą więźniowie w jaskini platońskiej – to, co uważamy za rzeczywistość, może być jedynie cieniem prawdziwego bytu. Zatem Czytelniku, jeśli z cierpliwością dobrnąłeś do tego punktu filozofującej notki, stawiam kolejne pytanie – czy patrząc, rzeczywiście widzisz, czy jedynie obserwujesz odbicie, które jest „zniekształcone” przez zmysły i umysł?
Z perspektywy neuronauki, nasze postrzeganie opiera się na złożonych procesach, które angażują nie tylko zmysły, ale także pamięć, emocje i konteksty. To, co widzimy, jest więc wypadkową wielu czynników, które wpływają na naszą percepcję. Nasze postrzeganie rzeczywistości jest subiektywne i może się różnić w zależności od kontekstu, w jakim się znajdujemy. Dlatego można powiedzieć, że patrzenie to nie tylko akt fizyczny, ale także psychologiczny i kulturowy.
Według mnie interesującym elementem tego zagadnienia jest również, jak postrzegamy siebie w kontekście widzenia świata. W jaki sposób nasze doświadczenia, przekonania i oczekiwania wpływają na to, co uznajemy za rzeczywiste? Często to, co widzimy, odzwierciedla nasze pragnienia i/lub lęki. Patrząc na siebie w lustrze, możemy dostrzegać nie tylko nasze fizyczne odbicie, ale także nasze emocje i myśli. Odbicie w lustrze staje się więc metaforą dla naszej tożsamości – ukazuje nie tylko naszą zewnętrzną powłokę, ale także nasze wnętrze.
Starożytni Majowie postrzegali odbicie w wodzie jako przejście do innych światów, co podkreśla ich duchowe rozumienie rzeczywistości. Woda, jako medium odbijające światło, stała się symbolem łączności między ludźmi a bogami. W sensie tym, odbicie nie jest więc tylko fizycznym zjawiskiem, jest duchowym i metafizycznym doświadczeniem skłaniającym ku potrzebie poszukiwania głębszego sensu w tym, co obserwujemy.
